19 - 20 januari 2015

19 januari 2015
Vanochtend wakker geworden van de trein naar Ella, die ging me net ff te vroeg. Draaide me nog even om in het kraakhelder wit bed. Het is zoveel lekkerder dan dat ingelegen nest in het project. Na een heerlijk ontbijt met scrambled eggs op toast ging ik me klaar maken voor de busreis naar Ella. Ik had wat op internet kunnen kijken en zag prijzen rond 4000 roepies. Aangekomen in Ella was t toch weer anders dan verwacht. Ik werd gedropped op een kruispunt waar net een backpacker aan t wachten was. Ik vroeg haar naar een leuke plaatst om te crashen. Ze had net een heel luidruichtige nacht achter de rug dus geen goede recensie. De tuktuk-chauffeur achter haar sprak me aan en wist een hotel voor 2000 roepies met wifi en mooi uitzicht. Serieus ik had t niet kunnen vinden dus meteen geregeld. Hij had ook nog een vriend met een jeep die me naar Yala NP kon brengen met slaapplek. Het lijkt te mooi voor woorden maar het scheelt een op tijd en geregel. Woensdag pikt hij (Sutu) me op in panikamua waar t volgende avontuur gaat beginnen. Nu zit ik lekker te genieten van een lokaal kopje ceylon thee na een afdaling van 6 km naar Ella's Fall. Ik ben de enige hier die op de weg loopt en halverwege vraag ik me toch af of ik wel helemaal spoor. Auto's toeteren en mensen langs de kant zeggen me vriendelijk gedag. Langs de kant van de weg ligt een gave ananas. Verderop zie ik een stalletje met groente. Ik geef de ananas weg want ik eet die toch niet in mijn eentje op. De mensen kijken raar en verward wat natuurlijk begrijpelijk is want wanneer komt er nou een blanke vrouw ananas brengen. Ik doe de dingen toch anders dan de gemiddelde toerist. Want er stroomt nu een buslading met japanners binnen in het tentje. Zie net dat er wat rode uitslag rond mijn tekenbeet zit dus even in de gaten houden. Het is geen rode ring. Ik ga mijn thee afrekenen en naar de waterval kijken. Het is een prachtig gezicht, water dat met een bloedgang naar beneden komt donderen. Locals duiken van een rots het meertje in. Spreek met een gids die me vertelde dat hij een getrouwd paartje mee heeft. Ze zijn vertrokken uit Kandy en gaan zo weer terug. Kan me niet voorstellen dag je voor een waterval acht uur in de auto gaat zitten. Een man met stenen spreekt me aan en geeft me drie stenen. Hij wilde een euromuntje voor zijn dochter. Laat ik die niet bij me hebben. Ik wilde de stenen terug geven maar hij weigerde met de boodschap dat het een kado is. Ik kijk ongemakkelijk om me heen en zie in mijn ooghoeken een bekend gezicht. Ongelooflijk maar daar staat Sarah met Julie haar roommate van Kandy voor mijn neus. Wat een toeval, als dat al bestaat. Ik stap met ze in de taxi en heb me mijn wandeling bergopwaarts bespaard. Ik wilde ze mijn slaapplaats laten zien maar kon vanuit de taxi mijn plek niet terug vinden. Typisch Diana hoor die zich laat brengen door een tuktuk en dan vergeet om de naam van het hotel te vragen. Gelukkig vond ik t lopend weer terug en spraken in de stad weer af om Little Adam's Peak te doen. Een kleine bergwandeling van circa 45 min omhoog voor een mooi uitzicht. We gingen rond zonsondergang maar deze was niet spectaculair te noemen. Wel heel gezellig met deze meiden. De daling werden we vergezeld door twee honden. Sarah is bang omdat ze vorig jaar in haar gezicht is gebeten. De zwarte straathond had haar toch uitgekozen en bleef haar op de voet volgen. Ik vond t heel grappig want ik kon roepen wat ik wou of haar proberen weg te sturen, ze bleef aan de zijde van Sarah lopen. We zijn nog een restaurant ingegaan en de zwarte hond heeft daar netjes op haar gewacht. Toen we terug gingen lopen sloot ze ongevraagd weer aan. In het centrum gaf dat wat commotie omdat andere honden hun territorium aangaven. Het werd Sarah te veel en hield een tuktuk aan. Bij ons hostels wat overigens tegenover elkaar lag, kwam de zwarte hond weer aanlopen. Ik heb Sarah en Julie naar boven gebracht en ben toen lekker in mijn queensize bed met klamboe neer gevallen. Wat een bijzondere dag is het zo geworden.

20 januari 2015
Vandaag is mijn moeder jarig!
5.15 ging de wekker voor de grote wandeling naar Ella's Rock. Weet ook waarom maar als er ergens een berg is dan moet ik perse op de top staan. Eten, drinken, camera, mes, zaklamp en telefoon in de pocket en wandelen maar. In de folders werd verteld dat het zonder gids af kon maar dat je zo hier en daar de weg vragen. Zo kwam ik op het spoor terecht. Mensen hier gebruiken het spoor als weg. Het was een schitterend gezicht om te zien hoe de zin achter de bergtop omhoog kwam. Ik wandel door de eeuwenoude palmbomen en bananenbomen. Ter hoogte van de theeplantages werd de route enigszins verwarrend, zoals jullie musschien weten is mijn orientatie niet mijn beste kant. Als door een god gestuurd kwam er een man op me af en liep met mee omhoog. Na wat vragen over en weer, in gebrekkig engels, begreep ik dat hij een theeplantage heeft net als zijn vader van 80 trouwens. Hij heeft vijf dochters en twee zonen. Een van de zonen wordt opgeleid tot monnik. De rest van de familie werkt in de plantage. Twee x per dag worden de theeblaadjes per truck opgehaald en naar de fabriek gebracht. Het theeplukken is een vrouwenwerkje, waarschijnlijk omdat deze zo fijntjes werken. Zo klimt hij, Radjar van 46 jaar, de bult twee maal daags omhoog. Hij heeft een dijk van een conditie en met zijn spillenbeentjes klimt hij in een rotvaart de heuvels op. Daar en tegen met mijn stalpoten ben ik niet zo opgewassen tegen deze hellingsgraad. Met een conditie van ver beneden peil verzoek ik om de langere maar minder steile versie te bewandelen. Zoals ik al eerder vertelde doe ik de dingen net iets anders. Zo regel ik geen gids maar komt de gids mij vinden, das toch grappig. Boven aan gekomen zaten er een aantal mensen en stond er een soort picknicktafel met fruit klaar. Niet helemaal wat ik me ervan had voorgsteld maar wel begrijpelijk dat ook hier een manier van geld verdienen werd toegepast. Even over de Srilankanen, dit zijn over het algemeen hardwerkende mensen die rond 6.00 in de morgen al vroeg uit de veren zijn. Vrouwen staan hun plaatsje te vegen en kinderen gaan in witte uniformpjes naar school. De mannen zie ik doorgaans in de bouw. Ze bouwen wat af, ze zijn dol op cement. Het ene huis is nog niet af of er wordt al weer iets nieuws bedacht. Elk huis krijgt hier netjes een asbestplatendak. De milieuinspecteur is hier nog niet geweest. Het fijne detailwerk, daar zijn ze hier niet van. Een deur wordt gemaakt van een zeiltje of wat planken als het maar functioneert. En zo ziet ieder hokje er ongeveer t zelfde uit. Terug naar Ella's Rock, ik ben enorm blij met mijn persoonlijke gids want hij laat met de andere zijde van de top zien met uitzicht op Little Adam's Peak. Gekke gedachte dat ik daar gisteren nog op stond. Terug bij de brug moest ik even wachten op de trein. Kun je je voorstellen dat zoiets on nederland gebeurd? Ik rekende gul af met de gids en vervolgde mijn werk terug naar t centrum toen ik werd gemaand om even beter naar de waterval te komen kijken. Een bananenboertje had een uitkijkpost getimmert en ben voor zijn charme gevallen om dat elle lange stuk naar beneden te klauteren. Waar is waar, je zou zo'n mooi uitzicht in je tuin hebben! De laatste loodjes en dan gauw een frisse douche. Mijn benen lijken wel op gare spagetti op dit moment. Zal morgen wel krom van de spierpijn liggen maar t was t meer dan waard.