28 - 29 januari 2015

Op naar Beruwala via Kalutara, wat een grote stinkstad als zo vele. In Beruwala aangekomen kwamen de tuktukker op me af als vliegen op koeienvlaai. Ik besloot om een resaurantje te zoeken voor een fijn kopje thee en te overdenken of dit mijn volgende slaapplek moest worden. Na een superhete wandeling in volle bepakking kwam ik uiteindelijk een tent tegen. Ik kwam tot een briljant plan om naar Mt. Lavina af te reizen, deze plek kende ik nog uit mijn reisgidsentijd van Neckermann. Ik besloot ook om een luxere kamer te scoren voor twee nachtenom de beekvelt wallen onder mijn ogen in formaat te laten slinken. Een kamer voor 3200 rp incl ontbijt. Heerlijk om een koude maar schone douche te pakken en tussen het witte linnengoed te kruipen. 's Middags de stad in waar ik eigenlijk direct wordt staande gehouden door een Sri Lankaanse oude man die de woorden; lekkur bakkie koffie roept. Hij bracht me naar de lokale tempel van 200 jaar oud, waar ook een monnik aanwezig was. Als een privé rondleiding werd ik door al de mooie beschilderingen en Boeddah altaar gebracht. Ik zou me toch iets meer willen verdiepen wat je voor zo'n beeld aan handelingen moet doen. De oude man doet een ritueel en hou het eenvoudig met gesloten ogen en handen. Via een smalle rondtrap kwamen we op de tweede verdieping die geel en orange oplicht met kleurig muurschilderingen en daar was zelfs een slapende/liggende Boeddah. De monnik bleek ook grafische school te hebben gedaan maar dan niet had afgerond. Het is grappig omdat mijn referentiekader hiervan niet overeenkomt met de werkelijkheid. In mijn beleving is een monnik zijn agenda grotendeels gevuld met meditatie. Deze tempel, Rajapushparamaya, is bijzonder omdat er ook Boeddah beelden van Japan en, ik meen, Tailand bij elkaar staan. Bij elke tempel staat een specifieke oude boom, hier heeft Boeddah vroeger onder gezeten. Dus omgekeerd gezegd, er wordt altijd een tempel gebouwd bij zo'n oude boom, in dit geval is deze boom minstens 200 jaar oud. Er werd een tuktuk geregeld tegen lokaal tarief voor een minisafari rond de rivier op zoek naar vogels en krokodil. Maar eerst wilde hij graag zijn huis en vrouw laten zien. Voor ik het wist zat ik om de tafel met een kopje thee en een stapel fotoalbums. Hij en Rosa hebben in zweden gewerkt en hebben veel internationale vrienden op gedaan. Rosa geeft les in batik, dus al snel had ik een sjaron om maar dat was niet de bedoeling om er een te kopen. Wilde juist meer ruimte in mijn backpack. Ik wilde nog even naar t strand voor de zonsondergang. Deze was niet zo geweldig door de grijze, dichte bewolking. Ik werd aangehouden door, wat ik later begreep, visserman David. Een man van mijn leeftijd die enthousiast vertelde over het leven in Sri Lanka. Hij vroeg of ik al zeeschildpadden had gezien en eerlijk gezegd moest ik ontkennend antwoorden. Hij kon me maar een schilpadden opvang brengen. Deze word gerunt door een jonge dame. Zij verzameld de eieren en laat de jonge schildpadjes vrij als ze groot genoeg zijn. Ook vangt ze verminkte schilpadden op. Wanneer er eieren of schildpadden worden binnengebracht betaald ze diegene , zo hebben de schilpadden meer kans om te overleven. Tevens geeft ze goede voorlichting over de schildpadden want ze kunnen wel 120 jaar worden. Ik kom voor mijn avondmaaltijd terrecht bij een tentje dat heet Carcoal. De eigenaresse is een elegante vrouw die schilderles geeft aan kinderen. Zelf schilderd ze op tassen en doek. Ik heb daar de lekkerste vislasagne gegeten in tijden. Ze geeft me een boek over de sri lankaanse olifanten te lezen van een vriend, wildlife fotograaf. Daar staat het conflict tussen mens en olifant heel mooi beschreven. Hij heeft onzettend veel tijd gespendeert om dit mooie boek te kunnen maken. Aangezien ik ze maar drie keer heb ontmoet. Een mooie dag zo.
Terwijl ik dit zit te typen in hetzelfde tentje is licht al vier keer uit geweest. Het onweert en regent het nu en het hele blok heeft geen electriciteit meer.
Vanmorgen terug naar de tempel want de foto's zijn onscherp. Alsof de goden er een spelletje van maken. Hopelijk wil de monnik nog eens fotomodel spelen. Ik vind de tempel terug en er is een andere monnik (lelijker ;-() maar hij wil me graag helpen. Daarna de stad in, Mt. Livinia is opgesplitst in een stadsgedeelte en een stranddeel. Ik loop op de hoofdweg en ga de strategie helemaal gooien, zet mijn grootste lens er op en confronteer de mensen met de camera. Zo is meteen duidelijk of ze akkoord gaan en dan heb ik meer tijd. Na zo'n goede nachtrust kan ik wel weer lachen om al die aandacht. Ik heb vandaag nog maar een blanke gezien en die lachte niet eens naar me. De hoofdstraat is lang en het is een chaos. Het verkeer maakt een lawaai en luid toeterend maken ze aan elkaar duidelijk welk plekje van de straat van hun is. Er schiet een stadsbus langs me heen en laat als een mistmachine een wolk van donker zwarte mist achter. Sri Lanka heeft nog heel wat in te halen over duurzaamheid want ik zou niet gek staan te kijken als de smogmeter hier hoog scoort. Ik besloot om door te lopen naar t strand om nogmaals de krottenwijk te fotograferen en het kleine tempeltje aan de rand van de zee. Hier heeft tien jaar geleden de tsunamie heeft huisgehouden. De huisjes staan dicht aan de zee en wie weet wie er in deze huisjes familie is verloren aan deze natuurramp. Wanneer je verder kijkt dan zie je in de verte grote luxe wolkenkrabbers staan. Wat een groot contrast is hier zichtbaar. De lokale mensen zien er ruw uit maar wanneer je oogcontact maakt dan verschijnt er een glimlach. Zoals David gisteren mij vertelde, willen deze mensen dat we terugkomen naar hun land en dat er meer toerisme komt. Daarom is er een toeristenpolitie die de mensen goed onder controle heeft. Ik heb me geen enkel moment oncomfortabel gevoelt, je kunt hier ongerust met een dure camera over straat. Ze houden elkaar goed in de gaten en je krijgt snel aanspraak met mensen die je graag helpen. Ik loop verder en kom David weer tegen. Hij loopt met een bosje aloë verae. Zijn kano is stuk dus hij probeert creatief op andere manieren zijn kost te verdienen. Hij heeft een zoontje van zeven en leeft met zijn vrouw en moeder in zo'n huisje. Hij zou het liefst zien dat zijn zoon bouwvakker wordt ipv visser. Zo hoeft hij niet over t strand te leuren. David is een gelukkig mens zoalshij zelf zegt, is hij in blijde gezondheid wat voor hem t belangrijkst is. Ik mag m wel. Voor de lunch loop ik een lokaal tentje in voor curry met rijst. De ober ziet mijn camera en hoor dat hij werkt voor filmproducties. Hij kijkt naar mijn beelden en vind de standpunten erg goed. Ik weet dat hij loopt te flirten maar t siert mijn trots. Het eten is lekker en hij komt met adresgegevens van een persoon in de indiaase filmindustrie. Ik zou contact op moeten nemen omdat ik er zo mooi uit zie, ahaa! Voor ik kan betalen komt er een man binnen. Hij wijst op een deur buiten en komt met een bevel. Voordat ik het door heb wordt de lichtknop omgezet en de zaak gesloten. Ik reken af en vertrek. Ik loop terug en ga naar kamer voor mijn middagdutje. 's Avonds nog even gedag zeggen in Carcoal en de tas pakken. Morgen naar Negombo voor de laatste momenten in Sri Lanka. Wat een geluk dat ik zoveel moois heb mogen ervaren en vastleggen. Het is weer een onvergetelijke ervaring.