24 Feb Tauranga

Vanmorgen vroeg wakker omdat Anny het nodig vond om het licht aan te doen. Gadver ik had haar gisteren nog gezegd dat ik wilde uitslapen maar goed er was een nieuwe, warme dag aangebroken. Vandaag naar Mount Manganui. De berg op want als ik een top zie wil ik er bovenop. En naar het strand want die heb ik al een tijdje gemist met deze dagen. Het was best een klim maar het uitzicht was prachtig. Op het strand was een wedstrijd bezig dus veel mensen op het strand. Er lag nog een klein schiereiland aan het strand waar tot aan het eind kon lopen. Een tijdje op de rotsen gekeken hoe de zee omhoog spatte tegen de klif. Een windvlaag nam mijn slipper mee en viel naar beneden. Met een beetje kunst en vliegwerk heb ik hem gelukkig weer terug kunnen pakken. De wandeling langs het strand viel mijn oog op de grote schelpen. Zo groot had ik ze nog niet meegemaakt. Het was een prachtige dag en mijn huid heeft weer wat kleur gekregen. Bij de bushalte raakte ik gesprek met een ex-piloot van de luchtmacht. Hij was vijf jaar geleden van een richel van 10 meter gevallen. Hij had drie maanden in coma gelegen en moest toen alles opnieuw leren. Geen leuk verhaal maar had wilde graag de acht wereldwonders nog gedaan hebben voor zijn dood. Toch mooi om te zien dat mensen nog dromen hebben. Bij het hostel een kadootje voor Rein gekocht en op de terugweg kwam ik Shain weer tegen. Maorie jongen die ik al eerder in ons hostel was tegen gekomen. Hij woont in Cape Reinga en is sinds vijf dagen in Tauranga. Hij en Brownie gingen mensen helpen bij het Leger des Heils en hij vroeg om ook mee te komen helpen. Zonder twijfel met hen meegelopen. Brownie woonde al vier jaar in Central Backpackers en sprak slecht engels. Shain is ontzettend slim maar ook spiritueel begaaft. Zijn voorouders helpen hem. Zo kon hij me vertellen dat ik een vriend had die 50 is, dat had ik hem niet vertelt. Aangekomen bij het tehuis was de kerkdienst al begonnen en we liepen naar binnen. Er speelde een cospelband en er werd gevraagd naar mensen die goede ervaringen wilde delen. Er was een jongen die zondag naar zijn moeders verjaardag gaat. Twintig jaar had hij haar gehaat om alles wat hij haar niet had gegeven totdat hij God leerde kennen en haar kon vergeven. Nou ben ik niet zo gelovig maar het is wel een mooi verhaal. Shain zat opgewonde naast me op de bank en stond op om te vertellen dat hij het enorm bijzonder vond om aanwezig te zijn en dat hij zo'n mooi mens had ontmoet die puur was. Toen wees hij naar mij, kreeg er een kleur van! Na de dienst die in teken stond van verslaafden gingen naar de zaal waar de mensen eten konden krijgen. Ik zag daar veel moeders met kinderen. Shain zegt iedereen persoonlijk gedag en schut ze de hand. In deze vijf dagen kende hij al een hoop mensen. Brownie stond op en ging in de rij staan. Ik keek Shain aan en zij dat ik niet kwam om te eten maar om te helpen en hij knikte instemmend toe. Fluisterend zij hij dat het misschien onbeleefd was. Ik liep naar een zuster en zij dat ik als nederlandse backpacker wilde helpen. Binnen enkele minuten stond ik in de keuken de vaat te doen samen met Shain. Het voelt goed om iets te kunnen betekenen zonder te veel moeite. Onder maorie's heerst veel drugsgebruik. Terug in het hostel ging Shain douchen en ik wat eten. Ik ontmoette een jongen uit India die daar deeg stond te kneden. Dat valt op want de gemiddelde backpacker komt niet verder dan pasta. Ik mocht zijn noony (rottipannekoekje) proeven en daarna geken hoe hij zijn curry in elkaar brouwde. Toen Shain klaar was eindigde aan de tafel met bier, wodka, mijn taco's en currysaus. Het was erg gezellig onder deze maorie's. Shain en ik gingen nog een pooltafel scoren maar belande bij een goede lifeband. Lekker gedanst en dik ingemaakt bij poolen. Buiten vertelde Shain hoe hij uit de drugwereld probeert te stappen maar de mensen hem ma twee dagen al hadden gevonden hier in tauranga. Zijn ouders vermoord. Toen hij een jaar was is zijn joegoslavische vader omgekomen en zijn moeder twee jaar later. Zijn tante van viertien heeft hem en zijn drie zussen opgevoed. Vanaf zijn vierde jaar is hem geleerd hoe je wiet moest verbouwen en hij is daar een bekende dealer. Dus voor je er erg in hebt ga je met een één jaar oudere jongen om die hier een nieuwe start wilt maken en het gewoon niet lukt om de anonimiteit in te gaan. Hij is hier vrachtwagenchauffeur van explosieven zonder uitzicht op een rooskleurige toekomst. Triest in en in triest om een goede ziel zo vast te zien zitten. Het is een intelligente, sociale jongen die graag vader wilt zijn maar in deze wereld alleen maar bezig is om te overleven. Hij waardeerde mijn gezelschap daarom zo erg omdat deze bestond uit interesse in hem als persoon ipv de drugs die hij verkoopt. 's Morgen gaf ik hem een knuffel en hoop dat hij een manier gaat vinden waarin hij kan doen waar zijn passie is. Zit nu on de bus naar Auckland waar ik maar blij mag zijn dat mijn leventje een stuk minder gecompliceerd is. Morgen naar het vliegveld voor de laatste dagen in Thailand.